browarre

Śledząc historię z perspektywy młodej bohaterki mamy możliwość odkrywania tego świata wraz z nią,  zastosowano tu jednak schemat odwrotny z tego znanego nam z tradycyjnych bajek: Yukiko żeby odkryć prawdę o swoim otoczeniu nie zdziera z rzeczywistości bajkowych pejzaży, a rozwiewa trujące opary spalin i narkotycznej mgły. Świat Shimy jest brudny i brutalny, a dla słabych nie ma tu miejsca. Sama opowieść jest niestety dość przewidywalna, bez problemu można wyczuć w którym momencie nastąpi zdrada, gdzie się coś spieprzy oraz to kto i kiedy zaoferuje Yukiko pomoc. Relacje bohaterki z arashitorą moim zdaniem zdecydowanie zbyt szybko się unormowały, szczególnie biorąc pod uwagę to, co wydarzyło się w trakcie ich pierwszego spotkania, w dodatku ich relacje są bardzo nierówne. Buuru przejmuje wiele cech Yukiko bardzo szybko, jednak nie działa to w obie strony w porównywalnym stopniu, a to przecież arashitora ma dominującą osobowość. Mój czujnik marysujności ewidentnie wchodzi w czerwone pole. Mam też wrażenie, że Kristoff nie do końca poradził sobie z rozłożeniem napięcia w powieści - o ile większość książki czyta się jednym tchem, to początek i koniec dłużyły mi się niemiłosiernie. W teorii wszystko zrobił poprawnie, ale nie do końca się to sprawdziło. Może to przez wspomniany brak oryginalności w samej historii? Najciekawszy moim zdaniem był wątek Gildii Lotosu, szczególnie odkrycie tajemnicy krwawego lotosu.

Całość na: http://funtastyka.blogspot.com/2013/09/tancerze-burzy-czyli-diesel-punk-w.html

W "Chłopcach" czytelnik dopiero poznawał ekipę z Nibylandii, tajemnice dotyczące Skrótu, wpływ magii na rzeczywistości - gdzieś tam w tle czaiła się złowroga obecność Piotrusia, spajając ze sobą kolejne opowiadania, jednak rytm tego zbioru opowiadań nie wymagał niczego więcej, żeby wszystko ładnie grało. Inaczej sprawa się ma z tomem drugim: tutaj wiemy już kto, z kim, gdzie i jak, przydałoby się więc poza akcją wprowadzić jakąś intrygującą historię - w tomie drugim nie da się już ukryć jej braku przedstawianiem bohaterów czy kreacją świata. Streszczę wam więc jak owa się prezentuje:
Odbudowujemy lunapark!
Dobra, spłyciłem, spróbuję jeszcze raz:
Przestajemy dilować Proszkiem, odbudowujemy lunapark, dobrze się bawimy, Droga i bangarang! + cliffhanger na końcu.

Całość na http://funtastyka.blogspot.com/2013/10/droga-drodze-droga-w-drodze-i-na-drodze.html